Drawieński Park Narodowy
Znajduje się na pograniczu Pomorza Zachodniego, Wielkopolski i Ziemi Lubuskiej. Utworzony został w 1990 r. Zajmuje powierzchnię 11 018,5 ha, z czego 368 ha objęto ochroną ścisłą. Wokół Parku dodano otulinę o obszarze 35 590 ha.
Park reprezentuje przyrodę Puszczy Drawskiej i obejmuje jej fragment oraz dolinę rzeki Drawy (środkowy bieg), dolinę rzeki Płocicznej i centralną część Równiny Drawskiej. W jego granicach są tereny o krajobrazie równinnym, rzadko urozmaiconym wzgórzami. Obie rzeki mają dość szybki nurt, meandrują w wąwozach o urwistych zboczach.
Tereny te pokrywają zwarte kompleksy leśne. Ochroną objęto zachowane w stanie naturalnym fragmenty borów sosnowych, lasy bukowe i grabowe z domieszką dębu. Lasy zajmują prawie 80 proc. powierzchni parku. Świat ptaków reprezentuje około 130 gatunków ptaków (bocian czarny, kania ruda, bielik, orlik krzykliwy). Z większych ssaków występują tutaj dziki, lisy, sarny, jelenie oraz wydry, które są herbowym zwierzęciem parku.
Walory przyrodnicze parku najlepiej poznawać w czasie spływu kajakowego Drawą, popularnym szlakiem wodnym. Jest tu również kilkadziesiąt kilometrów szlaków pieszych i rowerowych, szlak konny, ścieżki edukacyjne oraz szlak kajakowy rzeką Drawą o długości 40 km.