Słowiński Park Narodowy

Jeden z dwóch, obok Wolińskiego, nadmorskich parków narodowych w Polsce. Ze względu na dużą różnorodność przyrodniczą Słowiński Park Narodowy zaliczony został w 1977 roku do Światowej Sieci Rezerwatów Biosfery UNESCO. Utworzony został w 1967 roku. Zajmuje obszar ponad 32 tys. hektarów w środkowej części wybrzeża, pomiędzy Łebą a Rowami, w odległości około 110. kilometrów na północny zachód od Gdańska. Nazwa parku pochodzi od Słowińców, niewielkiej grupy etnicznej, która zamieszkiwała na tych terenach – jej kulturę można poznać w skansenie w Klukach.

Park jest położony w środkowej części wybrzeża. Jego granicę od północy stanowi brzeg morza. W obrębie parku znajduje się jezioro Łebsko, lasy, torfowiska oraz jezioro Gardno. 

Co czyni Słowiński Park Narodowy wyjątkowym?

Największą jego osobliwością są ruchome wydmy, które zajmują sporą część parku od strony morza. Jest to największy w Europie obszar wędrującego piasku – liczy około 500 ha powierzchni. Cały ten teren przypomina pustynię piaskową. Niektóre wydmy przesuwają się wciąż w kierunku wschodnim, nawet z prędkością do 10 m rocznie. Najwyższe z nich osiągają wysokość kilkudziesięciu metrów, na przykład Łącka Góra wznosząca się 42 metry nad poziom morza.

W skład flory parku wchodzi blisko tysiąc gatunków roślin naczyniowych, ponadto wiele gatunków grzybów i mszaków. Charakterystyczny dla Słowińskiego Parku Narodowego jest też strefowy układ roślinności, której pasy przebiegają równolegle od brzegu morskiego w głąb lądu. Fauna reprezentowana jest przez takie duże ssaki jak łosie, jelenie, daniele, sarny, dziki. Na terenie parku żyje około 250. gatunków ptaków, w tym orły bieliki, kormorany czarne, puchacze bociany czarne. Licznie obserwowane są ptaki wodne i błotne.

W granicach chronionego obszaru poruszać się można tylko pieszo i po wyznaczonych szlakach turystycznych, łączna ich długość wynosi 140 km. Szczególnie interesujące są ścieżki przyrodnicze podzielone tematycznie. Prezentują zjawiska przyrodnicze na tle historii i współczesności Niziny Gardnieńsko-Łebskiej. Na przykład trasa ścieżki przyrodniczo-kulturowej o nazwie „Światło Latarni” pozwala obserwować rośliny synantropijne, biegnie równolegle do niebieskiego szlaku turystycznego w Obwodzie Ochronnym Smołdziński Las. Od parkingu leśnego na szczyt najwyższej zalesionej wydmy z przystankiem na wizytę w latarni morskiej w Czołpinie, dalej wzdłuż brzegu morskiego na zachód do tak zwanej Czerwonej Szopy i tereny byłej jednostki wojskowej w Czołpinie. Odległość około pięciu kilometrów pokonuje się w trzy, cztery godziny. (Zobacz także: Szlakiem latarni morskich)

Do Słowińskiego Parku Narodowego zmotoryzowani najwygodniej dojeżdżają od strony Łeby, auta zostawiają na parkingu w Rąbce.